Waarom wij ziekte niet met ons hoofd kunnen begrijpen.

Afgelopen september werd er bij de controle een plekje op mijn long ontdekt.
Op de kop af twee jaar na mijn laatste behandeling.
De borstkanker is terug.
Dat kwam hard aan.

Mijn hoofd probeerde er greep op te krijgen.
Te begrijpen waarom dit nu al gebeurt.
Zo snel, terwijl ik (mijn hele leven al) echt gezond leef.

Ik probeerde een bedoeling te vinden, een reden.
Ik noemde het mijn tweede wake-up call.
Ik wist immers dat oude patronen er langzaam weer inslopen.
Daar schreef ik in augustus dit blogbericht al over.
Maar kon dat dan niet een tandje minder?
Moest dat dan meteen zo rigoureus?

Ik zocht de ‘les’.
Wat moet ik hiervan leren?
Dat het niet altijd goed hoeft te zijn?
Dat ik relaxter in het leven mag staan?
Ben ik niet goed bezig dan?
Mijn hoofd draaide overuren.

Ik marchandeerde met het universum.
Vertelde het dat ik ‘mijn les nu wel heb geleerd’.
Dat ik nu écht, écht niet weer in die oude patronen zou vervallen.
Dat ik de boodschap nu héus hélemaal had begrepen.
En of het dan nu gewoon weer even normaal kon worden.
Dat kleine plekje kon toch ook weer zo verdwijnen, toch?

En toen klapte bij een longpunctie mijn long in.
Ik moest rust houden en veel meer kon ik ook niet.
Terwijl ik buiten in de zon zat, vielen mij opeens de woorden van Caroline Myss in.
Dat je ziekte, crisis en de dood niet met je ratio kan bevatten.

Je hoofd kan ziekte niet beredeneren, er geen vat op krijgen. 
Het is niet onderworpen aan de wetten van de rationele logica.
Het lijkt onrechtvaardig, oneerlijk, onverklaarbaar of te vroeg.
En het lukt niet om ook maar één ‘waarom’ vraag te beantwoorden.

Op dat moment werd het stil in mij.
Glashelder.
Ik hoef hier niet zelf betekenis aan te geven.
Ik hoef niet zelf het ‘waarom’ of de ‘les’ te zoeken.
Misschien is er wel helemaal geen les.

Maar ik mag erop vertrouwen dat de diepere betekenis zich vanzelf zal laten zien.
Zo is het altijd nog gegaan.
Niet omdat ik iets betekenis gaf, maar omdat het achteraf betekenis bleek te hebben.

En daarmee kwam vertrouwen terug.
Dat alles wat gebeurt mij uiteindelijk dient.
Dat ik van alles wat er nu gebeurt ooit zal kunnen zien wat het betekend heeft.

In mijn leven heeft mijn gevoelige lichaam mij de grootste verdieping gebracht.
Ook al dreef het mij vaak tot wanhoop en machteloosheid.

De momenten waarop ik tot stilstand kwam.
De momenten waarop mijn ijzeren wilskracht het moest afleggen tegen de roep van mijn lichaam en ziel.
De momenten waarop ik de stilte mocht toelaten en vanuit mijn hoofd steeds dieper afdaalde in mijn hart.

De momenten waarop ik geen betekenis meer gaf, maar wel vond.

Waar loop jij tegen aan in je leven na borstkanker? Kom je er zelf niet uit, of wil je graag een aantal goede tips om je weg in het leven weer te vinden? Meld je dan aan voor een gratis Regie Sessie via Skype van 30 minuten.