‘Ik vind het leven niet leuk meer’.
Dit item kwam aan de orde in mijn besloten Facebookgroep Leven na Borstkanker.
En ik was geschokt om te lezen dat dit gevoel gedeeld werd door veel meer vrouwen.
En hoewel ik geschokt was, kan ik het in zekere zin ook wel begrijpen.
Als je bent veranderd waardoor mensen je niet meer begrijpen.
Als lichamelijke beperkingen maken dat je niet meer kunt wat je kon.
Als je plannen die je had niet meer kunt uitvoeren.
Als het leven steeds minder lijkt te worden.
Toch wil ik hier ook een ander geluid laten horen.
Niet om aan de ervaring van wie dan ook afbreuk te doen.
Iedereen ervaart en voelt het op haar eigen manier.
Maar wel om jullie aan het denken te zetten.
Vaak vinden we het leven niet ‘leuk’ meer als het niet voldoet aan de verwachtingen die wij ervan hadden.
Als er minder mogelijk is dan vroeger.
Als we meer willen, dan we kunnen.
Als er dagelijks pijn en bewegingsbeperking is.
Als wij mensen kwijtraken en wij ons onbegrepen voelen.
En geloof me, ik weet dat dit echt heel zwaar zijn.
Maar …… op deze manier laat je je geluk afhangen van externe omstandigheden.
En je gaat er van uit dat het niet in jouw macht ligt om iets te veranderen.
Stel nou eens dat het niet de omstandigheden zijn, die jouw leven leuk moeten maken.
Maar dat jij zelf degene bent die waarde en betekenis kunt geven aan je leven.
Van binnenuit, door het van dag tot dag te leven.
En dit is voor mij geen theorie.
Al ver voordat ik borstkanker kreeg, had ik te maken met pijn en fysieke beperkingen.
Ik heb heel veel activiteiten op moeten geven.
Soms ben ik daar nog even verdrietig over en voel ik een steek van gemis.
Maar het dwong mij om naar mezelf te kijken.
Verder te onderzoeken wat leven is, wie wij zijn en wat de zin is van ons bestaan.
En met vallen en opstaan ben ik gekomen waar ik nu sta.
Levenskracht is een vonk die niet dooft, tenzij wij ontmoedigd raken.
Tenzij wij het opgeven en geloven dat het plezier in het leven nooit meer terug zal komen.
Opgeven en berusting zijn doodlopende wegen.
Het betekent dat je het hoofd in de schoot legt.
Een conclusie trekt die in steen gebeiteld staat en daardoor nooit meer zal veranderen.
Ontmoediging en berusting hebben niets te maken met acceptatie.
Daadwerkelijke acceptatie wakkert je levenskracht juist aan.
Omdat alle energie die gaat naar verzet, vergelijken en achteromkijken, kan worden ingezet voor leven.
Vanuit die acceptatie ontstaat ruimte.
Zolang je leeft is er beweging.
Zolang je leeft is er altijd verandering mogelijk.
Anders dan het was.
Anders dan je misschien gehoopt en verwacht had.
Maar onmiskenbaar aanwezig.
En maakt dat het leven in zichzelf al niet mooi en waardevol?
Misschien ben je het met mij eens, misschien helemaal niet. Misschien heb ik je aan het denken gezet.
Laat hieronder gerust een reactie achter, ik ben benieuwd om te horen hoe het voor jou is.
Zou je hierover om over andere uitdagingen die je tegenkomt in je leven na borstkanker is het mij willen praten?
Meld je dan aan voor een gratis gesprek via Skype of WhatsApp bellen van 30 minuten. Ik garandeer je dat je daarna een aantal nieuwe inzichten en handvaten hebt om mee verder te gaan.
Zodat ook jij weer snel je draai kunt vinden in een wereld die op zijn kop heeft gestaan.
Beste Martha,
Ik heb na mijn borstkanker veel moeite gehad om mijn weg weer te vinden. Zelfs door verplicht stoppen met antidepressiva (i.v.m. Tamoxifen) in een zware depressie gekomen. Je weg terugvinden binnen je relatie, gezin, familie, vrienden is moeilijk, ik dacht dat ik op den duur weer dezelfde moest zijn. Ik ben erg vaak moe, concentratieproblemen etc.
Nu gaat het steeds een beetje beter, ik kan weer genieten van mijn gezin, man en als er nog energie over is met andere mensen. Ik zou het fijn hebben gevonden als daar veel meer aandacht voor was.
Groet, Anja Boom
Beste Anja,
Jij bent wel een hele weg gegaan, zeg. Maar wat fijn dat het nu wel weer wat beter gaat. Langzamerhand begint door te dringen in de medische wereld dat het nog niet klaar is als de behandelingen zijn afgelopen.
Gelukkig wel, want er vallen veel vrouwen tussen de wal en het schip. Dat is ook de reden dat ik met Leven & Zo begonnen ben.
En ik ga jou in het gratis gesprek nog wat verder helpen!
Fijne dag en hartelijke groet, Martha
Hallo Martha- ik kwam na het uiten van mijn gevoel in een opmerking op Google – terecht op jou site! Sommige dingen moeten toch zo zijn dacht ik toen ! Nooit verwacht dat er zoveel vrouwen rondlopen na het doormaken van een Borstkanker traject ! Je moet door.. en je hoopt er het beste van .. maar iets weerhoudt je ! Ik merkte dat ik na de vermoeidheid en de eerste zeg maar betere dagen niet meer bij mijn gevoel kon komen ! Ik heb dit waarschijnlijk uitgeschakeld om te overleven ! Nu vind ik de weg niet meer terug..De tijd gaat voorbij maar ik zit er niet meer in! Graag zou ik iets willen doen om mezelf weer terug te vinden .
M
Hallo Mathy,
Dank je wel voor je bericht.
Ja, dat is wat wij vaak doen. Ons gevoel uitschakelen om te overleven.
Ik heb je een email gestuurd, dan kunnen wij het er verder over hebben.
Hartelijke groet, Martha
Hallo Martha, ogenschijnlijk gaat het goed met mij, maar als dat daadwerkelijk zo zou zijn, zou ik niet op jouw site terecht zijn gekomen. Na het verlies van onze jongste zoon in 2017 kreeg ik krap anderhalf jaar later de diagnose borstkanker. Ik heb het hele pakket gehad en slik nu Tamoxifen. Kort na de laatste chemo (september 2019) voelde ik de sprankeling weer. Totdat ik aan de Tamoxifen moest. Ik voel me een waakvlammetje in plaats van een wokvlam. En ik baal daarvan, de teleurstelling is groot. Ben nog altijd in een proces van acceptatie dat ik nooit meer de oude word. Niet perse in negatieve zin, maar gewoon anders. Hoewel ik goed door het traject ben gekomen en flink fit ben brengt het soms verdriet en boosheid met zich mee. Het onbegrip van mijn omgeving maakt dat nog wat erger. Voor de mensen om mij heen kan de vlag uit en is het voorbij maar binnen ons gezin, binnen mijn relatie is het puinruimen. De brokstukken opruimen van een jaar lang behandelingen. En we zijn er nog niet, ik ben er nog niet ondanks dat ik het leven weer heb opgepakt. De confrontatie met mijn veranderde zelf is hard, maar langzaam aan komt het besef dat het is wat het is. Tijd zal wonden velen al voelt het slechts als een pleister. Dankjewel Martha voor je fijne en mooie site en info. Hartelijke groet Miranda
Hallo Miranda, dank je wel voor je reactie. Wat heb jij de laatste jaren veel voor je kiezen gehad. En dat je emoties ervaart, is heel normaal, die horen er allemaal bij.
En dit is vaak hoe het gaat. Het lijkt aan de buitenkant allemaal weer goed, maar van binnen is er nog veel turbulentie. En ook je gezin heeft enorme klappen gehad en ieder lid heeft zijn/haar eigen manier van integreren van het gebeurde in hun leven.
Ik weet niet of alleen tijd de wonden heelt. Mijn ervaring is dat wonden ook verzorging, tijd en liefde nodig hebben. Als ze op die manier geheeld worden, maken ze je sterker, ook al had je ze liever niet gehad.
Wil je hier een keer over praten, dan ben je van harte welkom voor een gratis online gesprek. Als je wilt, kun je je op de website inschrijven voor mijn berichten, dan krijg je ze voortaan (één, maximaal twee keer per maand ;)) in je mailbox.
Ik wens je het allerbeste en hartelijke groet, Martha