There’s a crack in everything

‘There’s a crack in everything, that’s where the light comes in’.
Dit is een regel uit een nummer van Leonard Cohen.
En voor mij zegt dit alles.
Het herinnert mij er steeds aan dat het juist de barstjes en de scheuren in de perfectie zijn waardoor je aan het denken wordt gezet.
Waardoor je uit je comfortzone wordt gehaald, hoe vervelend dat ook is.

En barsten en scheuren doen pijn, je wordt open gekraakt.
Het liefst zouden we ze dan ook niet hebben.
En tegelijkertijd weten we dat zonder geen groei mogelijk is.
Want ze dwingen ons om verder te kijken.
Onze oude kijk op de wereld en onszelf te veranderen.

Borstkanker is zo’n ‘crack’.
En een hele forse zelfs.
Het leven dat je had, staat opeens op losse schroeven.
En waarschijnlijk had je dit niet verwacht, nooit.
Ik in ieder geval niet.

Borstkanker maakt scheurtjes in het beeld dat jijzelf en anderen van je hebben.
Het beeld waaraan jij je identiteit ontleent.
Was jij de perfectionist, de duizendpoot, degene die altijd voor iedereen klaar stond, degene ‘die niet kapot was te krijgen’ of de altijd onafhankelijke?
En moet je nu toegeven dat je die lat niet altijd meer haalt, het niet meer redt en hulp nodig hebt?

Ook ik heb mijn zelfbeeld in duigen zien vallen.
Ik moest tijdens de behandeling het werk met cliënten, waar ik zo van geniet, loslaten.
Mijn lichaam reageerde heftig op de chemo, waardoor mijn sociale leven tot stilstand kwam.
Het ‘dwong’ mij op een andere manier naar het leven te kijken.
Bewuster en me af te vragen wat voor mij belangrijk is.
En of hoe ik tot dan toe leefde, daarbij paste.

Ik ontwikkelde kwaliteiten, die ik daarvoor niet of veel minder had.
Het liet me zien dat controle niet bestaat, maar regie wel.
Het veranderde mij als mens.
Moediger, milder en relativerender.
Ik kan tegenwoordig goed leven met ‘niet weten’.
Durf te kiezen en de consequenties van mijn keuzes te aanvaarden.
Ik houd mij minder bezig met het verleden en de toekomst en geniet meer van wat er nu is.

Als ik kijk waar ik nu sta, dan zie ik dat er veel is veranderd.
Deels omdat het niet meer gaat, deels omdat ik daarvoor heb gekozen.
Omdat het licht dat door de barsten scheen mij opeens liet zien dat ik ook andere keuzes kon maken.
Keuzes die beter passen bij wie ik werkelijk ben en hoe ik mijn leven wil leiden.
En dat ervaar ik als een cadeau.

En betekent dit dat er nooit meer verdriet of frustratie is?
Natuurlijk wel, die emoties horen erbij en er is ook niets mis mee.
Die dagen, uren of momenten heeft iedereen op zijn tijd.
Maar blijf er niet in hangen.

En zie dat barsten en scheuren je niet ‘kapot’ maken, maar dat ze helpen om het licht naar binnen te laten komen.

Vind jij het nog lastig om je leven na borstkanker te leven? Om een nieuw evenwicht te vinden? Om de lichtpunten te zien? Of loop je ergens anders tegenaan, waardoor je je draai in het leven niet vindt. Laten we er een keer over praten. Dan help ik je met een aantal waardevolle inzichten en tips. Meld je aan voor een gratis Online gesprek.