‘Nou, jij bent ook veranderd zeg …’

‘Nou jij bent ook veranderd zeg. Vroeger was je veel gezelliger.’
Zij kijkt mij onzeker en wanhopig aan. Ze vertelt mij zojuist wat één van haar vriendinnen tegen haar zei.
‘Ik kan het echt niet meer. En om eerlijk te zijn vind ik een aantal dingen zelfs niet zo leuk meer’, zegt ze. ‘Maar ik vind het ook eng, want wat nou als ze mij straks helemaal niet leuk meer vinden. Wie houd ik dan nog over?’

Het is niet de eerste keer dat ik dit hoor.
Sterker nog, ik denk dat iedere vrouw die borstkanker heeft gehad dit gevoel herkent.
Misschien wordt het openlijk tegen je gezegd, misschien zie je het in een blik. Of merk je dat je niet meer wordt uitgenodigd.

Je bent veranderd, dat is nu eenmaal zo.
Je hebt iets meegemaakt dat maar door weinigen wordt begrepen.
Je bent niet meer dezelfde als voor die tijd.
En dat betekent dat er misschien mensen in je omgeving zijn die minder bij jou passen dan voorheen.
Die de oude jij willen terugzien, niet de nieuwe. En dat doet pijn.

Het voelt als afwijzing en als er iets is dat wij als mens onverdraaglijk vinden, is het dat.
Evolutionair is het heel verklaarbaar. In de oertijd betekende afwijzing dat je werd uitgestoten. En alleen kon niemand overleven. Dat is waarom afwijzing ons zo diep raakt.

In de loop van ons leven ontwikkelen wij een persoonlijkheid.
En die persoonlijkheid wordt deels gevormd door overlevingsstrategieën. Dat zijn strategieën die ervoor zorgen dat we zo min mogelijk kans op afwijzing lopen.
Er zijn veel overlevingsstrategieën, zoals pleasen, alles perfect willen doen, altijd voor iedereen zorgen, altijd positief zijn en ga zo maar door.

Wij weten onbewust, dat als wij ons zo gedragen, de buitenwereld ons waardeert.
En dat is de beste bescherming tegen afwijzing.
Vaak hebben we niet eens in de gaten hoe slecht wij hierdoor voor onszelf zorgen.

Als je borstkanker krijgt, kun je dit niet meer volhouden.
En misschien wil je het wel helemaal niet meer. Wil je meer jezelf worden.
Borstkanker heeft je een spiegel voorgehouden. Je laten zien waar je staat.
Wat je niet meer wilt in je leven en soms ook wat je niet meer kunt.
Dat is verwarrend en geeft je het gevoel alsof de bodem onder je is weggevallen.

En terwijl jij met vallen en opstaan je leven weer opbouwt, begrijpt je omgeving dat niet altijd.
En dat kan pijn, zelfs erg pijn, doen.
Die pijn kunnen je niet ontlopen. En dat hoeft ook niet.
Want het is naar, maar pijn hoort net als blijdschap bij het leven.

En besef, ook al is dat heel verdrietig, dat niet iedereen meer bij jóu past.
Sommige mensen blijven een leven lang bij je, anderen komen en gaan.
Want jij groeit en de mensen die niet met jou mee kunnen groeien vallen af.
Dat is verdrietig, maar tegelijkertijd in jouw belang. 

Het geeft je ruimte om je plek te vinden en nieuwe mensen te ontmoeten.
Mensen, die passen bij wie jij nú bent.

Herken je dit? Ik ben heel benieuwd hoe jouw ervaring met borstkanker je heeft veranderd.
Wil je dat hieronder in het commentaar met mij delen?