Vandaag heeft ze een rode jurk aan.
Ze glimlacht flauwtjes en zegt dat ze die draagt om zichzelf een beetje op te peppen. Want ze voelt zich helemaal niet rood, actief, vlammend en alles wat je maar met rood associeert.
Ze is alweer helemaal aan het werk, vertelt ze mij.
Dat moet ook wel, want ze heeft een verantwoordelijke functie in het bedrijfsleven en ze is al veel te lang weg geweest. En tenslotte heeft zij ook niet zo ‘n zware behandeling gehad. Ze is ‘alleen maar’ geopereerd en bestraald, verder niets. Iedereen is het al lang vergeten. Nee, je hebt pas echt borstkanker als je chemo hebt gehad.
Dit is haar verhaal. Ik hoor het aan en mijn hart gaat naar haar uit.
Wat legt zij de lat hoog en wat is ze hard voor zichzelf.
Ik begrijp het wel. Ook ik had ooit zo ‘n ijzeren plichtsbesef en grenzeloos verantwoordelijkheidsgevoel. Ook ik was keihard voor mezelf.
Nu waren er voordat ik borstkanker kreeg al eerder forse fysieke uitdagingen voorbijgekomen.
En dat is achteraf maar goed ook, want inmiddels had ik geleerd om beter te luisteren naar mijn lijf. Dus toen de mamacare-verpleegkundige mij vertelde dat het belangrijk was om rustig aan weer op te bouwen, begreep ik wat zij bedoelde.
Dat wil niet zeggen dat het altijd lukt, maar ik herken de signalen van mijn lichaam steeds beter en sneller.
Daarom begrijp ik haar zo goed. Én weet ik hoe belangrijk het is om dit patroon te veranderen.
Borstkanker is borstkanker. Dit betekent dat je, hoe je behandeling er ook uitzag, te dealen hebt met dit gegeven. Met de schok, de angst en het verdriet van jezelf en je dierbaren. Met het feit dat er zich iets in je lichaam bevond, dat opnieuw kan opduiken. Lichaam en geest zijn één geheel, ook dit proces van verwerken, is letterlijk “hard werken”.
Een behandeling is niet alleen ingrijpend als je chemotherapie hebt gehad. Zelfs als je “alleen maar” een operatie hebt gehad, heeft je lichaam veel te verwerken. Elke ingreep in je lichaam verstoort het evenwicht en het vergt veel energie om die balans weer te herstellen.
Ik kan haar vertellen dat ze het rustig aan moet doen, dat ze kleine stapjes moet nemen. Dat heb ik natuurlijk ook gedaan.
Maar vooral heb ik samen met haar gekeken naar wat er onder zat. Haar overtuigingen en aannames over zichzelf en “hoe het zou moeten”. En daar vonden wij een diepgeworteld gevoel van niet goed genoeg zijn en moeten voldoen, naast de rotsvaste overtuiging dat alles belangrijker is dan zijzelf.
In de loop van het traject zie ik haar ogen tot rust komen, haar gezicht verzachten en haar wangen weer kleur krijgen.
De rode jurk heb ik haar nooit meer zien dragen.
Vind je het ook moeilijk om je draai weer te vinden in je leven na borstkanker? Om het evenwicht te vinden tussen activiteit en rust? Of is er iets anders waar je tegenaan loopt?
Meld je dan aan voor een gratis Nieuwe Kans Gesprek via Skype van 30 minuten. Ik beloof je dat je na afloop meer inzicht hebt en een aantal goede tips om weer verder te kunnen.
