Zij zit tegenover mij en zegt: ‘ik wil dit niet maar ik heb het gevoel dat ik geen keuze heb’.
Ik kijk haar aan en ik zie de angst in haar ogen.
‘Ik heb het gevoel dat dit geen leven is, maar als ik ermee stop dan komt het misschien wel terug’.
Ze heeft het over de anti-hormoontherapie, die zij op dit moment ondergaat.
Ze heeft heel veel last van de bijwerkingen.
‘Ik heb het gevoel dat de kwaliteit van mijn leven op dit moment nul is’, zegt ze.
Het is een lastig dilemma, waar veel vrouwen na borstkanker mee worden geconfronteerd.
Waar kies je voor als je veel last hebt van bijwerkingen, voor meer statistische zekerheid of voor kwaliteit van leven?
Waar ligt voor jou de grens waarbij de bijwerkingen nog aanvaardbaar zijn en waar niet meer?
Er is ook geen onderwerp dat in mijn besloten Facebookgroep vaker ter sprake komt dan dit.
Ze kijkt me hoopvol aan en vraagt mij wat ze moeten kiezen.
Wat dat betreft moet ik haar teleurstellen.
Ik kan voor niemand anders keuzes maken dan voor mijzelf.
En dat geldt ook voor haar.
Ik kan haar wel vertellen hoe ik mijn keuzes maak.
Voor mij zijn er drie vragen waarop ik mijn beslissingen baseer.
1. Wat zijn de feiten? Wat zijn de mogelijkheden, wat zegt de arts, wat zijn de alternatieven, de bijwerkingen en wat zijn de risico’s van wel doen en van niet doen.
2. Wat zegt mijn gevoel/intuïtie? Hoe reageert mijn lichaam, wat weet ik diep vanbinnen, wat zegt mijn intuïtie hierover.
3. Kan ik alle consequenties van mijn keuze kan aanvaarden zonder mij schuldig te voelen, achteraf spijt te hebben of als het misloopt te zeggen ‘had ik nou maar’.
Anderhalf jaar geleden werd ik geconfronteerd met een kleine uitzaaiing in mijn long.
Alles in mijn lichaam zei op dat moment ‘nee’ tegen chemotherapie, zo kort na de eerste serie behandelingen.
De belangrijkste vraag die ik toen te beantwoorden had, was of ik het risico op meer uitzaaiingen wilde accepteren. Of ik het mezelf achteraf niet zou verwijten, als het fout zou gaan.
Pas toen ik deze vraag volmondig met ‘ja’ kon beantwoorden, kon ik mijn keuze om niet voor chemotherapie te gaan, echt maken.
Betekent dit nu dat ik nooit meer zou kiezen voor chemotherapie?
Nee, dat betekent het niet. Voor mij was deze keuze niet principieel, maar afhankelijk van de omstandigheden en mijn gevoel daarover op dat moment.
Iedere keuze die ik moet maken, leg ik opnieuw langs de meetlat van deze drie vragen.
Kiezen gaat over het nemen van verantwoordelijkheid.
Daarom is voor kiezen moed nodig. De moed om het heft zelf in handen te nemen
Want elke keuze gaat over voelen waar jouw grenzen liggen, wat voor jou aanvaardbaar is en wat niet.
Ieder mens is anders en ieder mens staat op een andere manier in het leven.
In die zin zijn er ook geen goede of foute keuzes.
Elke keuze is hoogstpersoonlijk en alleen jij kan die voor jezelf maken.
Ze kijkt mij aarzelend aan en ze vraagt: ´kun je mij daarin dan wel begeleiden?´
En mijn antwoord is dat ik dát met liefde doe.
Vind je het moeilijk om keuzes te maken, word je heen en weer geslingerd tussen verschillende standpunten, vindt iedereen in je omgeving er iets anders van, of zijn er andere dingen waar je tegenaan loopt in je leven na borstkanker, meld je dan aan voor een gratis online gesprek van 30 minuten.
