Het is februari 2016, de dag na mijn diagnose borstkanker. Iedereen is weg en ik zit aan tafel in mijn stille huis. Er is nog veel onduidelijk en onzeker. Ik word heen en weer geslingerd tussen ‘het zal allemaal wel meevallen’ en momenten van angst en paniek.
Ik haal alle trucjes die ik heb geleerd om angst kwijt te raken uit de kast. Maar op de één of andere manier werken ze niet.
Ik geef de moed op en mijn aandacht verschuift naar mijn lichaam. Mijn bonzende hart, mijn maag die verkrampt en mijn ademhaling die steeds hoger lijkt te worden.
Ik blijf erbij met de volle 100% van mijn aandacht, zonder oordeel, zonder dat het weg moet. Zelfs met enige nieuwsgierigheid.
En dan gebeurt er iets bijzonders. Mijn lichaam begint zich te ontspannen en het gevoel van angst ebt weg. Het wordt rustig vanbinnen.
Dat wat ik met al mijn trucjes niet voor elkaar kreeg, gebeurt nu vanzelf.
Kanker en angst gaan hand in hand. Het leven en angst gaan hand in hand.
Want pure angst is niet anders dan verdriet, boosheid, vreugde en blijdschap. Het zijn allemaal emoties en zij horen stuk voor stuk bij het leven.
Ten volle leven betekent alles inclusief.
Je kunt niet altijd blij zijn of altijd plezier hebben. Soms ben je bang, boos of verdrietig. In de kern verschillen ze niet van elkaar. Het is allemaal energie, die door je heen beweegt.
Een ziekte als borstkanker vergroot je emoties uit. Je kan de diepste angst ervaren, maar ook momenten van het grootste geluk. De angst voel je liever niet, de geluksmomenten houd je het liefst zo lang mogelijk vast. En noch het één, noch het ander is mogelijk.
Borstkanker heeft mij geleerd dat álle emoties er mogen zijn.
Dat ze mogen komen en gaan, als golven in de oceaan, allemaal gemaakt van hetzelfde (levens)water.
Ik wilde niet meer bang zijn en daardoor was ik het juist.
En nu ik bang mag zijn, ben ik minder bang ben dan ooit.
Ik ben heel benieuwd, hoe ga jij om met angst en werkt dat goed? Laat je het hieronder weten?
he,Martha,ik ga op in de dingen van alle dag,plezier in mijn kinderen en kleinkinderen,zorgen om mijn moeder,zo ga ik aan mijn eigen angst voorbij ,soms vliegt het me aan en kan ik er vreselijk om huilen of het er benauwd van krijgen,maar ik probeer het niet te laten overheersen en gelukkig te zijn met mijn lieve man
Dag Adri, mooi wat je schrijft. Het bijzondere is dat als angst er mag zijn, dan gaat het ook niet overheersen. Juist als het er niet mag zijn, popt het steeds weer op. Dus als het er is, voel het in je lichaam en dan ebt het ook weer weg. En geniet van je gezin want dat is echte rijkdom. Liefs, Martha
dank je wel,lieve Martha,je bent een persoon met een gouden hart,Liefs,Adri
Wat lief, Adri, dank je wel. Liefs, Martha