Het jaar 2020 is begonnen.
Ieder jaar zet ik een intentie voor het nieuwe jaar.
Mijn intentie voor dit jaar is “lichter leven”.
En dat heeft een heleboel aspecten.
Eén daarvan is zachtheid.
Herken jij dat, dat je soms zo hard kunt zijn voor jezelf?
Dat je de lat zo hoog legt?
Dat de eisen die je aan jezelf stelt veel hoger zijn dan aan anderen?
Dat je vindt dat je moet volhouden en doorzetten?
Dat je het allemaal goed moet doen.
En in jouw ogen is het niet snel goed.
Deze opsomming valt niet uit de lucht, want voor mij was dit allemaal waar.
Toen ik drie jaar geleden borstkanker kreeg, werd ik op de rem gezet.
Min of meer “gedwongen” om tot stilstand te komen.
Om de manier waarop ik met mijzelf omging onder de loep te nemen.
Op het gebied van mijn lichaam, mijn werk en mijn relaties.
Ik ontdekte de perfectionist in mijzelf bij wie het nooit goed genoeg is.
De perfectionist, die ik zo lang had ontkend, want ik mag immers best een foutje maken.
En mijn huis is ook niet bepaald om door een ringetje te halen.
Maar daar zat niet de kneep.
De kneep van perfectionisme is vooral het kritische stemmetje binnenin.
Dat je steeds vertelt dat je niet genoeg je best doet.
Dat je nog net iets harder had moeten lopen.
Dat wat je doet niet genoeg waard is.
Het stemmetje dat jou steeds de maat neemt.
Geen enkel excuus accepteert.
Dat maakt dat je te vaak meebuigt, geen grenzen stelt.
Dat zoekt naar bevestiging van buitenaf, omdat het pas dan goed genoeg is.
Zeker als je na je borstkanker je oude hoge lat niet meer zo gemakkelijk haalt.
Als je hier iets van herkent, heb je er dan wel eens bij stilgestaan hoe hard je daarmee bent voor jezelf?
Hoeveel liever en milder je vaak voor de ander bent, dan voor jezelf?
Zeg nou eens eerlijk, waarom zou jij je eigen liefde niet waard zijn?
Waarom zou je niet zachter en milder voor jezelf zijn.
Niemand kijkt zo streng naar jou als jij.
En daarmee doe je jezelf pijn en onrecht aan.
Kun je je voorstellen wat een verschil een beetje zachtheid zou maken?
Ik ben er al een tijdje mee bezig.
Ik betrap mezelf nog regelmatig op dat kritische stemmetje.
Maar er zijn steeds meer momenten dat ik mijzelf een denkbeeldige knuffel geef.
Tegen mezelf zeg dat het oké is en dat ik mag ontspannen.
Misschien kun je ook eens proberen om te observeren wanneer je “het weer doet”.
En dan natuurlijk niet boos worden op jezelf, hè.
Stel jezelf in plaats daarvan gerust en wees zacht voor jezelf.
Alsof je een kind geruststelt dat bang is dat het iets niet goed heeft gedaan.
Moedig jezelf aan.
Geef jezelf een schouderklopje.
Als je zachter bent voor jezelf, wordt het leven vanzelf lichter.
En dat gun ik jou, net zoals ik het tegenwoordig mijzelf gun.
Wil je hier eens over met mijn sparren, of loop je tegen andere dingen aan in je leven na borstkanker? Meld je dan aan voor een gratis gesprek via Skype of WhatsApp bellen.
Ik help je graag op weg.
