Het kan altijd beter

Herken jij dat, dat je soms zo hard kunt zijn voor jezelf, de lat zo hoog legt?
Dat de eisen die je aan jezelf stelt hoger zijn dan aan anderen?
Dat je vindt dat je moet volhouden en doorzetten?
Dat je het allemaal goed moet doen en in jouw ogen is het niet snel goed.

Deze opsomming valt niet uit de lucht, want voor mij was dit allemaal waar.
Toen ik 7 jaar geleden borstkanker kreeg, werd ik op de rem gezet en ik kwam met een schok tot stilstand.
In die periode had ik veel tijd om na te denken en ik nam ook de manier waarop ik met mijzelf omging onder de loep.

Ik ontdekte de perfectionist in mijzelf bij wie het nooit goed genoeg is.
De perfectionist, die ik zo lang had ontkend, want ik mag immers best een foutje maken. En mijn huis is ook niet bepaald om door een ringetje te halen. Maar daar zat niet de kneep.

Mijn perfectionist was vooral het kritische stemmetje, de ‘slechte raadgever’ zoals Yentl en de Boer zo treffend zingen.

En misschien ken jij dat stemmetje ook. Het vertelt je dat je niet genoeg je best doet en dat je nog net iets harder moet lopen.
Het houdt je voor dat wat je doet niet genoeg (waard) is.
Het is het stemmetje dat jou steeds de maat neemt en geen enkel excuus accepteert.

Dat maakt dat je te vaak meebuigt om tegemoet te komen aan anderen, geen grenzen stelt. Dat zoekt naar bevestiging van buitenaf, omdat je dan pas zeker weet dat het goed genoeg is. En tot nog toe kon je daar wel mee leven, je liep gewoon een stapje harder en deed nog meer je best.

Maar nu, na borstkanker haal je die hoge lat niet meer en dat stapje harder maakt dat je ’s avonds uitgeput op de bank beland, het huilen nader dan het lachen. Dat tandje bijzetten kost je je relaties want buiten werk ben je geen cent meer waard.

Je bent aangelopen tegen je eigen grenzen. En toch lijkt het alsof je het niet kunt laten.

Borstkanker legt oude patronen genadeloos bloot. Je wordt ‘gedwongen’ je comfortzone te verlaten en op een andere manier met jezelf en de buitenwereld om te gaan.

Niet comfortabel, integendeel, maar als je het aangaat, garandeer ik je dat je over enige tijd zal ontdekken dat borstkanker je niet alleen iets heeft gekost, maar ook veel heeft opgeleverd. Dat je relaxter bent geworden, beter kunt relativeren.

Mijn perfectionist is 7 jaar later milder geworden. Zij schreeuwt niet meer zo hard. En als zij het nog eens probeert (perfectionisten geven niet snel op 😉) dan bedank ik haar vriendelijk en ga mijn eigen weg.

Herken jij dit? Laat je het hieronder weten?