Toen ik onder behandeling was, had ik alle tijd.
De chemotherapie greep mij, ondanks mijn gezonde leefwijze, fysiek erg aan.
Ondanks mijn stellige voornemen om door te werken, moest ik stoppen.
Ik vulde de tijd met veel lezen, creatief bezig zijn en rusten.
Ondanks alle ongemakken en het isolement, had dit ook iets prettigs.
De dagen verliepen in een flow en ik volgde mijn lichaam.
De omgeving stelde weinig eisen aan mij.
En van mijzelf hoefde ik ook even niets.
Ik mediteerde en verdiepte mij.
Ik was volledig in contact met mijn emoties en behoeftes.
En ik nam mij voor om voortaan altijd vanuit mijn hart te leven.
Om mij niet meer op te laten jagen en in mijn eigen flow te blijven.
In het begin ging dat nog gemakkelijk.
Ik bereidde de start van Leven & Zo voor, vormde ideeën en werkte ze uit.
Ook in mijn sociale leven begreep iedereen dat ik soms ’nee’ zei.
Maar sluipenderwijs veranderde er iets.
Ik begon mij weer aan te passen aan het tempo van mijn omgeving.
Stelde hoge eisen aan mezelf.
Nam weer verantwoordelijkheid voor allerlei zaken die mijn verantwoordelijkheid niet zijn.
Was zo gedreven om mijn boodschap uit te dragen dat ik er meer mee bezig was dan goed voor mij is.
Neem daarbij dat ik mij eerder overweldigd voel.
En dat multitasken niet meer zo gemakkelijk is.
De oude patronen, die ik dacht te hebben afgezworen, staken de kop weer op.
Ik merkte dat ik mijzelf te veel onder druk zette.
Dat ik zelfs gestrest begon te raken.
Waar waren al die goede voornemens gebleven?
Toen ik daar eens voor ging zitten, realiseerde ik mij dat het veel gemakkelijker is om bij jezelf te blijven als je nog niet weer midden in het leven staat.
Dat het meer inzet vereist om dit te blijven doen als het leven weer verder gaat.
Als je op het oog weer ‘normaal’ meedoet.
Dat was voor mij een bezinningsmoment.
Ik realiseerde mij dat ik stress in mijn lichaam geen kans meer wil geven.
Ik realiseerde mij dat het belangrijkste in het leven het leven zelf is.
Dat het leven zelf zich afspeelt in dit moment.
Dat het leven zelf geen prestatie van mij vraagt, mij geen verantwoordelijkheid oplegt.
Dat het leven zelf alleen maar in vreugde geleefd wil worden.
Ik realiseerde mij weer wat belangrijk is voor mij.
En ik besloot het anders te gaan doen.
Ik help mezelf er elke dag aan herinneren dat elk moment bijzonder is.
Dat ik daarvan mag genieten.
Ik werk weer vanuit ontspanning, ook al blijft er dan misschien iets liggen.
Ook al betekent dit het wat langer duurt.
Elke ochtend tijdens mijn meditatie zet ik een intentie voor de nieuwe dag.
Ik neem mij voor om deze hele dag door mijn lichaam te blijven voelen.
Of ik neem mij voor om deze dag bewust aanwezig te zijn.
Of ik neem mij voor om deze dag naar alle mensen die ik tegenkom te glimlachen.
Dat brengt me terug in het moment en in de ontspanning.
Doe het maar eens. Zet elke ochtend een intentie voor de nieuwe dag.
Help jezelf er gedurende de dag een aantal malen aan herinneren.
Ik ben heel benieuwd wat dit jou oplevert.
Herken je dit? Word jij ook weer opgeslokt door het leven?
Misschien heb je hier vragen over, of loop je tegen iets anders aan.
Ik kijk er graag samen met jou naar in een gratis Nieuwe Kans Gesprek via Skype van 30 minuten. Na afloop heb jij een aantal tips eyeopeners waarmee je weer verder kunt.
Hei Martha,
Ik ben via fb met jou in contact gekomen en vind dit heel bijzonder.
Zelf heb ik geen borstkanker of borstkanker gehad.
En toch spreekt dat wat jij zegt en schrijft over het leven en zo, ook mij aan en herken ik zoveel en geeft het mij stof tot overdenken.
Ik ben 54 jaar en heb inmiddels ook de nodige levenservaring, met ziektes, verlies, geluk, zoals het leven nu eenmaal gaat. Vandaar ook het herkennen van wat jij deelt denk ik.
Momenteel loop ik mee langs het levenspad van mijn schoonzus die haar borstkanker terug kreeg en daar nu mee heeft te dealen en zo ook wij, als haar naasten. Een verdrietig enerverend en ook mooi proces wat ons allemaal veel geeft en leert.
Ik wil je graag hartelijk danken voor wie jij bent en dat je jouw tools en gedachten deelt; dit doet mij goed.
Heel veel hartelijke groeten, ha det bra/heb het goed.
Hilsen fra Nicolette; wonende samen met mijn man in het mooie Noorwegen.
Hoi Nicolette,
Dank je wel, je bericht raakt mij.
Ik begrijp heel goed dat je dingen herkent. In feite hebben alle life-events in de basis dezelfde kenmerken en doen ze hetzelfde met je.
Ik volg je schoonzus ook op Facebook en vind het heel mooi hoe zij het doet en dat ook deelt. Ik kan mij voorstellen dat jullie als naasten alle uitersten in het proces, van groot verdriet, tot vreugde om het leven, meemaken. Want dat is precies wat het leven is: het beleven van mooie en verdrietige dingen in een continue afwisseling en intensiteit. En dat alles binnen het frame van de eindigheid. In zo’n periode waarin de horizon dichterbij komt, wordt dit alles nog eens uitvergroot.
Ik wens jou en je familie veel liefde en alle goeds, Martha