πππ§ π£π π₯π¨π²πππ₯ πππ§ π£π π°π¨π«π¬πππ₯π’π§π π¨π πππ§ π£π π π«π¨ππ’?
Na deze vraag laat zij een stilte vallen. Ik ben onderweg en beluister een podcast. De lage herfstzon schijnt door de ruit naar binnen en verwarmt mijn gezicht. Tranen springen in mijn ogen. Die komt even binnen.
Toen ik borstkanker kreeg, kwam mijn leven in een ander licht te staan. De confrontatie met de dood maakte veel helder. Liet mij zien wie ik had kunnen zijn, maar nooit was geworden.
Wat ik had laten liggen, uit angst voor wat βmenβ ervan zou vinden.
Er is veel veranderd sinds die tijd. Ik ben dingen gaan doen, waar ik voorheen de moed niet voor had.
Borstkanker beheerst mijn leven niet meer. Ik kan zelfs oprecht zeggen dat het mij veel heeft gebracht.
Ik was en ben loyaal aan mijn groei β¦β¦ dacht ik.
Want opeens realiseer ik mij dat dit een vraag is die je jezelf niet één keer stelt, maar telkens weer. Want wat in de ene fase klopt, kan in de andere fase een rem zijn.
Is dat wat eerst groei was, een worsteling geworden. Is dat waar je ooit 100% achter stond, zwaar geworden. Wil er eigenlijk iets anders ontstaan.
Te lang heb ik mij deze vraag niet gesteld, maar nu kan ik er niet meer omheen. Ben ik loyaal aan mijn groei of aan mijn worsteling?
Durf ik knopen door te hakken, nu mijn situatie en prioriteiten veranderd zijn? Wat is er nodig voor groei en wat is een worsteling geworden?
En ik weet dat ik een aantal besluiten heb te nemen die ik spannend vind. Waarvan ik zeker weet dat mensen er iets van vinden.
Waarvoor ik iets los te laten heb, omdat ik niet iedereen kan helpen.
En toch heb ik het te doen.
Omdat ik weet dat het goed is en omdat ik weet dat ik mijzelf daarmee recht doe. Γn omdat ik ervan overtuigd ben dat ik jou daarmee nog meer te bieden heb.
En hoe is dat voor jou, waar ben jij loyaal aan? Laat je het hieronder weten?
