With a broken wing you still can fly

Opeens landt zij op mijn hand. Ik houd mijn adem in en kijk betoverd naar haar fragiele lijfje en ragfijne vleugeltjes. Eén van haar vleugeltjes is beschadigd, er ontbreekt een stukje.

Beschadigd, zo voel ik mij in oktober 2018 ook. Ik heb een klaplong en elke ademteug doet pijn. Een complicatie bij het nemen van een biopt van een kleine uitzaaiing.

Toch geniet ik. Van het zachte oktoberlicht, de nog warme zon op mijn gezicht en het briesje langs mijn haar.
En dan opeens is zij daar op mijn hand, die prachtige libel.

Ik voel de zachte trilling als zij wegvliegt, mij in verwondering achterlatend.
‘With a broken wing you still can fly’, gaat er door mij heen.

Verwondering, ik vind het een prachtig woord. Het brengt mij terug naar de foto’s in mijn zwart-wit kinderfotoalbum (ja, ik ben nog uit die tijd 😉 ), waar de verwondering nog in mijn ogen te lezen staat.
Ergens onderweg naar mijn volwassenheid ben ik dit kwijtgeraakt.

Maar de confrontatie met de eindigheid van het leven heeft het weer springlevend gemaakt.

Na mijn behandelingen voel ik mij als een klein kind dat de wereld voor het eerst ziet. Alles wat voorheen zo gewoon was, krijgt een nieuwe glans. En ik (her)ontdek de kracht van verwondering.

En hoewel er inmiddels ook weer veel ‘normaal’ is geworden, blijf ik de kracht van verwondering inzetten. Want die maakt mijn wereld steeds weer nieuw, avontuurlijk en verrassend.

Het maakt dat ik niet terugverlang naar hoe het was, maar nieuwsgierig ben naar wat er allemaal nog komt. En vooral intens kan genieten van wat er nu is.

Niet ongeschonden, want borstkanker heeft mij ook veel gekost. Heel soms doet dat nog wel eens een beetje pijn, maar veel vaker niet.
Want het is écht waar: ‘With a broken wing you still can fly’.

Kan jij je verwonderen en wat betekent dat voor jou? Laat je het hieronder weten?