‘๐๐ ๐๐๐ง๐ญ ๐ง๐ฎ ๐ฌ๐ญ๐๐ซ๐ค ๐ ๐๐ง๐จ๐๐ ๐จ๐ฆ ๐ณ๐๐๐ก๐ญ ๐ญ๐ ๐ฐ๐จ๐ซ๐๐๐ง’
Ik zit in de auto en luister naar een podcast. En dan komt deze zin langs. Het raakt mij, want hoe ongelooflijk waar is dit.
Mijn gedachten gaan terug naar de tijd voordat ik borstkanker kreeg. Ik was een doorzetter, perfectionistisch en hard voor mijzelf. Het was mijn pantser en het werkte om mijn kwetsbare kanten te verbergen voor de buitenwereld.
Ik was mij daar al lang niet meer van bewust. Ik dacht รฉcht dat ik zo was.
Als kind en tijdens het opgroeien ontwikkel je manieren om met de eisen van de buitenwereld om te gaan. Je bent nog afhankelijk en te kwetsbaar om zonder dat โpantserโ volledig je unieke zelf te zijn.
En zo ontwikkel je een zelfbeeld, een identiteit. Word je de perfectionist, de hulpvaardige of de gangmaker, maar vaak ten koste van jezelf.
En dan komt borstkanker en kraakt je pantser open.
De oude vertrouwde manier werkt niet meer. Je haalt die (te) hoge lat niet meer, je hebt geen energie meer om het iedereen naar de zin maken en feestjes met veel mensen vind je veel te druk.
En hoewel dat beangstigend en verwarrend is, is het ook een uitnodiging om te gaan ontdekken wie je onder dat pantser bent.
Borstkanker en de confrontatie met de eindigheid van het leven lieten mij zien dat ik het pantser niet meer nodig heb. Ik ben nu sterk genoeg om mijzelf te dragen.
Ik hoef het niet altijd goed te doen. Ik hoef het niet altijd te weten. Ik mag ook leren, met vallen en opstaan.
Ik ben milder en zachter naar mijzelf geworden.
En dat geeft ruimte voor plezier, voor nieuwsgierigheid en verwondering.
En als ik heel eerlijk ben? Ik had liever geen borstkanker gehad en het op een andere manier โgeleerdโ.
Maar ik ben blij met wie ik nu ben en ik zou voor geen goud terug willen naar wie ik toen was.
Herken jij dit, of helemaal niet? Laat je het hieronder weten?
Recent Posts
