‘Ik herken mijzelf niet meer’, dat was wat ik dacht toen ik klaar was met mijn behandelingen.
Aan de ene kant de grote hoogten van diepe dankbaarheid en intens genieten.
Aan de andere kant de diepe dalen van angst, onzekerheid en twijfel.
Steeds als ik dacht te weten welke kant ik op moest, ontglipte het mij weer. En ik, die altijd dacht dat ik alles zo goed op een rijtje had, ik voelde me stuurloos.
Tijdens mijn behandelingen had ik het allemaal zo mooi bedacht: even bijkomen en dan door.
Maar hoe anders is de werkelijkheid in die donkere wintermaanden. Mijn lichaam heeft het zwaar, er komen nog een longontsteking en een eierstokverwijdering overheen en ik ben moe.
Ik voel mij wiebelig en heb huilbuien waarvan ik geen idee heb waar ze vandaan komen.
Alle ideeën die ik voor een nieuwe praktijk had, lijken te vervliegen zodra ik ze probeer in woorden te vatten. Ik voel me gefrustreerd en boos op mezelf.
Wat ik niet in de gaten heb, is dat ik in een oude valkuil ben gestapt.
De valkuil van niet bij de pakken neerzitten en dóór, zoals ik al mijn leven gewend ben.
Nu nog extra opgejaagd door haast, omdat ik nog zoveel wil doen.
Alles nú wil doen, omdat ik geen idee heb hoeveel tijd ik nog heb. Dat besef maakt mij onrustig. Dus wil ik dóór, zo snel mogelijk. Althans dat is wat ik probeer, maar ik loop al snel vast.
Want ik vergeet dat ik niet kan bouwen zonder te rouwen.
De pijn van wat ik kwijt ben geraakt, het verdriet over wat mijn lichaam heeft moeten doormaken, de onzekerheid over de toekomst. De tranen, de frustratie en het ongemak écht voelen.
Rouwen en bouwen, het lijken tegenstellingen, maar niets is minder waar. Want naast het verdriet om wat verloren is gegaan, is er óók het leven dat nog voor mij ligt.
Het is niet óf óf, het is én én. Het zijn geen fases die elkaar opvolgen, maar ze lopen naast elkaar.
Ik hoefde niet met een deken over mijn hoofd in bed te gaan liggen. Ik hoefde alleen maar stil te staan bij wat ik voelde, waardoor ik veel meer ruimte kreeg om te genieten en te ontspannen en mijn creativiteit weer ging stromen.
Borstkanker werd een onderdeel van mijn levensverhaal. Het heeft mij veranderd, zoals het ook mijn leven heeft veranderd.
Het doet geen pijn meer, behalve zo af en toe, want wat ik op deze ervaring heb kunnen bouwen, is meer dan ik ooit had durven dromen.
Herken je dit, of geeft het je nieuwe inzichten? Laat je het hieronder weten?
