Deze vraag kreeg ik laatst toen ik een lezing gaf in een inloophuis.
En het antwoord is maar net hoe je ernaar kijkt.
Als je het medisch bekijkt, zijn mijlpalen voor overleving vijf jaar en tien jaar. En met het verstrijken van de tijd wordt de kans op recidive kleiner. Maar een garantie krijg je nooit.
Maar hoe zit het dan in die tussentijd, heb je borstkanker of heb je borstkanker gehad?
Toen ik nadacht over het antwoord op die vraag, realiseerde ik mij dat het antwoord eigenlijk niet medisch is.
Er zijn mensen die zeggen ‘borstkanker heb je de rest van je leven, daar kom je nooit meer vanaf’.
Ik begrijp dit wel, want je krijgt nooit de zekerheid dat het niet weer opduikt.
Toch is het niet hoe ik erin sta.
Ik sloot het ‘borstkanker hebben’ af op het moment dat mijn laatste actieve behandeling voorbij was. Vanaf dat moment zei ik dat ik ‘borstkanker heb gehad’.
Door over borstkanker in de voltooid verleden tijd te praten, maakte ik ruimte maakte voor de rest van mijn leven.
Het laatste dat ik wilde, was dat borstkanker mijn hele leven zou blijven beheersen. Dat ik met één been in het patiënt zijn zou blijven hangen.
Was ik daarmee helemaal klaar met borstkanker?
Dat zou mooi zijn geweest, maar tegelijkertijd een illusie. De vrouw die stralend en als herboren oprijst uit de chaos en de verwarring van de periode daarvoor. Zo ging het dus ook niet.
Ik sloot een fase af én er begon een nieuwe fase. Een fase waarin ik mijn weg weer terug ging vinden naar het leven.
Dat ging met vallen en opstaan en dat geldt vast ook voor jou.
Je gaat ontdekken wat je verloren bent, je wordt soms overspoeld door emoties, je kent jezelf niet meer terug en vraagt je af hoe jij je leven in vredesnaam weer op de rit krijgt. Je rouwt om wat er niet meer is.
Maar het is ook de fase waarin je weer begint met bouwen, nieuwe dingen in jezelf gaat ontdekken en langzaam je leven weer vorm gaat geven op een manier waar jíj blij van wordt.
Want rouwen en bouwen gaan hand in hand.
Ik ben benieuwd hoe dit voor jou is, laat je het hieronder weten?
Bij mij is het 8 jaar geleden. Toch kan ik niet besluiten dat ik borstkanker heb gehad. ik zeg nog altijd dat ik het heb. ik heb nog wat complicaties gehad en ben geen cent meer waard. ik ben zo moe, nog steeds. maar mijn hart raakte aangetast door de herceptine en ik heb chronische bronchitis door de radiotherapie. dus ik kan enkel een korte wandeling maken. heb 2 x geprobeerd om terug te gaan werken, maar steeds gecrasht. nu zeggen ze me dat dit nooit meer gaat verbeteren, ik ben telkens te diep gegaan en ik zal nooit meer kunnen werken. dus ik kan niet zeggen dat ik borstkanker heb gehad. ik draag de gevolgen nog steeds.
Hoi Katleen,
Dank voor je reactie. Wat naar voor je. Ik kan mij voorstellen dat het moeilijk voor je is nu je nog steeds de gevolgen ervaart. Ik zag dat je ook had ingeschreven voor het webinar. Daar gaan we het onder andere ook over hebben. Hartelijke groet, Martha