‘Ik vertrouw mijn lichaam niet meer’. Ze zegt het met een zucht.
Ze kijkt me aan en vraagt: ‘vertrouw jij je lichaam weer?’
Het is een simpele vraag en toch heb ik niet meteen een antwoord.
Vertrouw ik mijn lichaam? Ik heb er eigenlijk nooit op die manier over nagedacht.
Borstkanker is niet mijn eerste fysieke uitdaging. Al meer dan 15 jaar ervaar ik beperkingen, die mij hebben gedwongen veel aspecten van mijn leven aan te passen.
En lag dit in de lijn der verwachting? Nee, ik leef en heb altijd heel gezond geleefd, maar ook dat is geen garantie. Dat is wel gebleken.
Vaak wordt met je lichaam vertrouwen bedoeld dat je er weer vanuit durft te gaan dat je lichaam gezond blijft. Het is een zoeken naar houvast, een weg uit de onzekerheid die getriggerd is door de diagnose.
Het antwoord op de vraag ‘vertrouw jij je lichaam’ is voor mij dan ook ‘nee’. Als vertrouwen in mijn lichaam betekent dat ik verwacht dat het gezond blijft, dan vertrouw ik mijn lichaam niet. Ik hoop natuurlijk van wel dat het gezond blijft en ik doe daaraan wat ik kan, maar ik houd mij er niet aan vast.
En toch ben ik niet onzeker of bang. Integendeel zelfs, want ik heb een ander vertrouwen, dat een veel steviger fundament geeft.
Het is geen vertrouwen in iets buiten mij (mijn lichaam, statistieken, wat de dokter zegt). Het heeft geen bevestiging nodig. En het bestaat niet bij de gratie van de verwachting dat het allemaal wel goed zal blijven gaan.
Ik vertrouw ten diepste op mijzelf en op het leven. Ik heb er het volste vertrouwen in (en dat is wat het verleden mij ook heeft geleerd) dat ik het, als het erop aankomt, aankan.
Dat ik in staat ben om elke situatie te aanvaarden zoals die is, mijn eigen keuzes te maken en er doorheen te gaan. Dat ik het kan dragen. En dat gaat niet altijd zonder slag of stoot. Verdriet, paniek, boosheid, frustratie en nog veel meer, ik heb het allemaal doorgemaakt, net als jij.
Maar ik weet ook dat hoe moeilijk het ook is, er altijd het moment komt dat het voorbij is. Zelfs al lijkt het eeuwig te duren als je er middenin zit. Zo is nu eenmaal het leven.
Vanuit dit vertrouwen leef ik. Vanuit dit vertrouwen hoef ik niet te weten hoe het over een jaar zal zijn, hoef ik niet te weten hoe mijn lichaam het de komende jaren gaat doen.
Want op dit moment is het goed en daar geniet ik ten volle van.
Voor haar was dit een eyeopener, want zo had zij het nog nooit bekeken.
Hoe is het voor jou om dit te lezen? Deel je dit inzicht, of sta jij er anders in? Laat je het hieronder weten?
Dag Martha
Lees alijd je berichten, maar dit is voor het eerst dat ik reageer. Want ja ook ik had in 2019 het gevoel dat mijn lijf me in de steek had gelaten (ga dubbel plat door het leven). En dat gevoel ben ik eigenlijk nog niet kwijt. Ik vertrouw het niet meer, het kan me nog zo’n streek leveren.
Eigenlijk is dat raar, want het gaat best goed met me. Heb geen enkele moeite met het plat zijn. Vind het eigenlijk wel prima en heb stiekum beetje meelij met vrouwen die soms echt hele zware borsten hebben.
Dus ik hoop dat het vertrouwen met de tijd, want dat zal het zijn, weer terugkomt. Tijd heelt het meeste.
Dank je wel voor je mooie berichten.
Hartelijke groeten, Ria
Hoi Ria,
Wat leuk dat je reageert. En goed om te lezen dat je het fijn vindt om mijn berichten te lezen. Ja, het voelt vaak in eerste instantie echt alsof je lichaam je in de steek laat. Maar je weet nu ook dat je dit allemaal hebt aangekund en dat het nu goed gaat met je. Misschien kun je daar weer wat vertrouwen uit halen. En de tijd draagt daaraan ook haar steentje bij, zoals je zelf ook zegt. Het allerbeste en hartelijke groet, Martha
Mooi geschreven 👌
In een gehaaste samenleving wens ik iedereen “tijd” om te helen, om de mindere ervaringen en tegenslagen (wat dan ook) te mogen herhalen, te uiten, te ondergaan, te delen… de kracht en steun te vinden voor passende nieuwe levenskwaliteit voor komende doelen en vooral liefdevolle intense belevingen, met slechte dagen de hoop op betere dagen, ieder zijn tempo of ritme.
En vooral enkele betrokken mensen die net zo goed niet opgeven “tijd” te schenken… samen door leven 💞🙏
Hoi Elly,
Dank voor je reactie. Dat zeg je mooi en zo is het helemaal. Dank je wel. Hartelijke groet, Martha
Dag Martha,
Dank je wel voor je wijze inzicht. Ik denk dat je de spijker (zoals je vaker doet) precies op de kop slaat: het vertrouwen in je lichaam, kan niet echt terugkomen, dat kan bij niemand, want we weten inderdaad nooit wat ons nog boven het hoofd hangt.
Gezond leven is helaas geen garantie om gezond te blijven, dat hebben we ondervonden (maar gezond leven is gelukkig wel iets wat we zelf kunnen doen om onze gezondheid te beïnvloedden, dus zeker wel mee doorgaan).
De kunst is om minder bang te worden voor wat ons lichaam misschien weer gaat overkomen. Dat is een heel proces en het kost denk ik ook heel veel tijd om zover te komen. Mij wel in ieder geval. Zo te lezen ben jij wel een eind op weg, Martha.
Heel misschien is het krijgen van kanker en het genezen daarvan de kans die wij, ex-patiënten, krijgen om beter met de angst voor ziekte of voor de dood om te kunnen gaan? Uiteindelijk? Dan zou dat een verrijking kunnen zijn…
Hoi Ans,
Dank voor je reactie. Wat een mooie overdenkingen. Ik denk dat het zeker een kans is om dingen aan te kijken, waar je anders met een boog omheen loopt. En in die zin uiteindelijk ook een verrijking van je leven kan betekenen.
Maar het is geen knop die omzet, maar iets waarin je groeit. En groei heeft tijd nodig en je ziet het vaak pas achteraf.
Liefs, Martha
Hallo Martha,
Bij de eerste keer borstkanker in 2010 overviel het mij en was ik slachtoffer.
Bij de tweede keer in 2020 had ik het zelf ontdekt, omdat ik vermoeidheidsaanvallen had.
Er was nog niets te voelen, maar ik wist het en had het bij mijzelf uitgetest.
Mijn huisarts nam mij serieus en stuurde mij naar het ziekenhuis en daar werd een voorstadium van borstkanker in mijn andere borst ontdekt. Dit proces verliep progressiever dan eerder gedacht was.
Deze keer had ik zelf de regie en stond sterk in het proces. Ik leefde erg in het hier en nu en dat heeft mij geholpen om sterk door het proces te gaan.
Ik ben me wel bewust dat kanker een sluipmoordenaar is en zo weer kan toeslaan; daar heb ik wel vaker verdriet en angst van.
Maar ik probeer mij toch niet door deze angst te laten leiden en toch in het hier en nu te leven en te genieten van wat ik nog kan en het geluk dat ik heb.
Groetjes Geertje
Hoi Greetje,
Dank je wel voor je reactie. Wat maakt het een verschil hè, of je jezelf als slachtoffer ervaart, of dat je zelf regie kunt nemen. En verdriet en angst horen er ook bij. Het gaat erom dat ze je niet gaan beheersen en zoals je schrijft in het hier en nu te genieten van het leven.
Wij zien elkaar donderdag. Ik kijk er naar uit om je te ontmoeten.
Liefs, Martha
De vraag: “Vertrouw jij je lichaam?” moet ik op antwoorden: nee.
Altijd gezond geweest en dan ontdek je zelf dat je lichaam je in de steek laat. Ik had een deuk in mijn borst, waardoor ik toch maar naar de huisarts ging. Een week later kreeg ik de uitslag te horen in het ziekenhuis. Nu, na alle onderzoeken, amputatie, prothese, okseltoilet, chemo en bestraling vind ik mezelf steeds meer terug, maar moet ik mezelf ook steeds weer opnieuw heruitvinden doordat de hormoontabletten nu gaan werken (lees: de bijwerkingen). In mijn achterhoofd houd ik er rekening mee dat het terug kan komen, tot die tijd vertrouw ik op mezelf en dat ik het beste eruit ga halen om zo lang en fijn mogelijk te leven.
Hoi Jacqueline,
Dank voor je bericht. Mooi hoe je benoemt dat je jezelf steeds meer terugvindt en tegelijkertijd ook steeds opnieuw moet uitvinden. Dat maakt het proces verwarrend, maar als je een stapje terug doet en je kijkt van een afstandje ook boeiend.
Een garantie kan niemand je geven, dat is waar wij mee ‘moeten’ leren leven. Niemand heeft een garantie, maar als je geen kanker hebt gehad, sta je daar nooit zo bij stil. Bij ons is die vanzelfsprekendheid verdwenen. En vertrouw inderdaad op jezelf. Als je dit hebt doorgemaakt dan weet je dat je, als het erop aankomt, veel aankan.
Liefs, Martha
Hoi Martha,
Wat heb je dit prachtig geschreven. En eigenlijk kan ik niet anders dan dit gevoel te delen. Garanties zijn er niet in dit leven. En dat hoeft ook niet. Ik zie mijn lichaam als het huis waar ik op aarde in mag wonen en dat kan ik niet sturen. Mijn gedachten en mijn ziel wel. In mijn reis door deze ziekte heb ik geleerd mijzelf te troosten en om te mogen voelen. Geen angst voor emotie maar begrip voor mijn emotie. Het mag er zijn huil schreeuw en lach alles mag. En daar heb ik uiteindelijk bergen mee kunnen verzetten. Met recht ben ik trots op mezelf.
Dank voor je waardevolle wijsheid die je met ons deelt.
Liefs, Anita Roubos
Hoi Anita,
Dank je wel voor je reactie. En het is zo mooi hoe je dat zegt. Het leven gebeurt, maar hoe je er mee omgaat, daarop heb je wel invloed. En als alles er mag zijn, kun je inderdaad bergen verzetten. Want daarin zit de kracht om te kunnen dragen en te ontdekken dat je dat allemaal kan.
Liefs, Martha
Hai allemaal,
Ik heb na een opname op de IC van een longontsteking , waar wij iig vanuit gaan dat dit het was geen vertrouwen meer in mijn lichaam. Het was kantje boord mijn man en kinderen werden bij elkaar geroepen om afscheid te nemen. Zelf heb ik hier niets van meegekregen alleen gehoord hoe overdonderd zij waren. Dit heeft plaats gevonden oktober 2023 . Eerder heb ik in 2022 twee keer een herseninfarct gehad wat goed is afgelopen behalve mentaal heb ik er iets aan overgehouden. Begin dit jaar heb ik een totale extractie gehad en draag ik nu een kunstgebit wat echt verschrikkelijk is. Ik heb geen kracht om te kunnen dragen en te ontdekken dat ik het allemaal aan kan op dit moment, ik ben altijd heel sterk en daadkrachtig geweest en nu is dit weg . Het mag en moet geen klacht worden wat ik neerschrijf maar ik kom weer langzaam tot het besef dat er meer is tussen hemel en aarde en dat je met je geesteskracht heel veel kunt bereiken . Ik ben weer zoekende en hoop dit te vinden door de wijsheid die je met ons deelt.
Hoi Annelies,
Dank je wel voor je reactie. Jij hebt wel heel veel op je bord gekregen in korte tijd. En dan lijkt het alsof je weer helemaal opnieuw begint met jezelf uit te vinden. Geestkracht is inderdaad heel belangrijk, maar gevoel ook. Fijn dat mijn schrijfsels je daarbij inspireren. En je kunt mij ook altijd mailen als je vragen hebt. Lieve groet, Martha