‘Ik heb geen zin om stil te staan’, ze kijkt me met gefronste wenkbrauwen en zelfs een beetje bozig aan.
‘Ik heb lang genoeg stil gezeten, ik wil vooruit, dat alles nu weer normaal wordt. Ik wil het kankerboek sluiten’.
Ze knikt nog eens nadrukkelijk, strijdlustig zelfs.
Ik begrijp haar helemaal. Want als je klaar bent met je behandelingen ben je er zo aan toe dat het leven verder gaat. Dat je weer de gewone dingen kunt doen, naar je werk, iets leuks met vriendinnen of je gezin.
En hoe verleidelijk is het dan om net te doen alsof het niet gebeurd is. Om op volle kracht vooruit te gaan, terwijl je die volle kracht eigenlijk nog helemaal niet hebt. Misschien voel je het wel als je lichaam je terugfluit, maar wíl je het niet voelen en duw je jezelf erdoorheen. En zo denk je het boek snel te sluiten.
Natuurlijk heb je geen zin om stil te staan. Dat zou ook niet goed zijn, want stilstand is achteruitgang. En het is belangrijk en zelfs noodzakelijk om je blik naar voren te richten om je leven na borstkanker te gaan leven.
En uiteraard wil je je grenzen te verleggen, omdat je alleen op die manier verder kan groeien.
Maar wat je op gaat breken, is dat je jezelf aan het forceren bent. In je drang om vooruit te gaan en niet stil te blijven staan vergeet je iets heel belangrijks.
En dat is ‘erbij stil te staan’.
Stilstaan en ‘erbij stilstaan’ zijn twee totaal verschillende dingen.
Stilstaan is passief, er is geen beweging, er gebeurt niets.
Erbij stilstaan is niet passief, het is actie. In erbij stilstaan reflecteer je bewust. Je realiseert je wat er allemaal met je gebeurd is en hoe dat jou en je leven heeft veranderd. Dan komen er emoties boven, waar je tijdens je behandeling geen ruimte voor had. Misschien ben je boos, verdrietig, machteloos of wanhopig. Ben je bang of onzeker over de toekomst. Of ervaar je juist de kracht die je heeft geholpen om door deze periode heen te komen.
‘Erbij stilstaan’ vergt moed want vaak is het gemakkelijker om onze gevoelens niet onder ogen te komen. Want wat je tegenkomt kan pijnlijk zijn.
Maar het lucht ook op, omdat je dan pas voelt hoeveel energie je stopte in het forceren van jezelf.
‘Erbij stilstaan’ is nodig om ruimte te maken voor een nieuw leven na borstkanker.
Op de puinhopen van een oud huis, kun je geen nieuw huis bouwen. Daarvoor moet je eerst puinruimen en dat is hier precies zo.
Zij kijkt mij aan en het blijft heel lang stil. Langzaam verdwijnt de frons tussen haar wenkbrauwen en vullen haar ogen zich met tranen.
Als ik haar drie maanden later na de laatste sessie uitzwaai, zie ik een andere vrouw. Natuurlijk heeft ze het soms nog moeilijk, maar ze durft nu stil te staan bij wat ze voelt en ze is milder geworden naar zichzelf en haar mogelijkheden.
Maar het allermooiste is dat ze, juist door erbij stil te staan, sneller vóóruit gaat dan ze ooit had durven dromen.
Heb jij er zo wel eens naar gekeken? Laat je hieronder weten wat dit met je doet of welk inzicht het je geeft?
Hallo Martha, je bericht komt net de dag binnen nadat ik m’n laatste bestraling heb gehad. Nu eindelijk m’n agenda voor mijzelf! Na bijna 9 maanden klaar met alle behandelingen. Ik neem nu minstens 9 maanden de tijd om nieuwe wegen te zoeken met de ervaringen en kennis van de afgelopen maanden. Ik ben nieuwsgierig en heb geen haast. Dankjewel voor je blog!
Hoi Carla,
Wat fijn dat je behandelingen achter de rug zijn, geen ‘gedoe’ meer aan je lijf en je eigen agenda indelen. En wat een goed voornemen om echt de tijd te nemen om dit te integreren en nieuwe wegen te vinden. Nieuwsgierigheid geeft je een open vizier en dat gaat je helpen, ook al zal niet alles meevallen. Ik wens je een inspirerende ontdekkingstocht!
Lieve groet, Martha
Het is het moeilijkste wat er is,erbij stilstaan,vooral als je kinderen er tegen aankijken van: je bent er van genezen en het is klaar ,je moet er niet meer over zeuren.Ik worstel er mee,nu heb ik ook net te horen gekregen,dat mijn moeder uitgezaaide borstkanker heeft,zij wil verder ook geen behandeling,snap ik,daar heeft ze ook slechte ervaring mee met haar zus,maar het is wel extra beladen op mijn bordje,zit er nu aardig doorheen
Hoi Adri,
Jij hebt wel veel op je bordje op dit moment. Ik begrijp helemaal dat je er doorheen zit. En kijk of je, ondanks alles wat er speelt, ruimte voor jezelf kan maken. Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn, maar misschien kun je een gesprek met hen hebben en uitleggen hoe het met je is. Het klinkt als een cliché, maar zorg juist in deze tijd goed voor jezelf, want dat is de enige manier om zowel zelf overeind te blijven als er voor je moeder te kunnen zijn.
Lieve groet, Martha