Scherven brengen geluk

Als je borstkanker hebt gehad, kan je het gevoel hebben dat je hele leven aan diggelen ligt.
Je wereld stond op zijn grondvesten te schudden en als het voorbij is lijkt het alsof het maar niet normaal wil worden.
Je lichaam is veranderd, je leven is veranderd en jij bent veranderd.
Je kan het gevoel hebben dat alles wat je had kapot is. Dat het je niet lukt om je leven weer op te bouwen.

En dat is niet zo raar. Want je oude leven ligt aan scherven. Dat waar je altijd blindelings op vertrouwde, is niet zo zeker meer. Alles is anders. En misschien heb je soms wel het gevoel dat jij zelf aan scherven ligt, als een vaas die aan stukken is gevallen.

Als je ernaar kijkt, dan zinkt de moed je misschien in de schoenen.
Denk je dat die vaas nooit meer heel kan worden.
En dat is heel begrijpelijk.

Toch wil ik je uitnodigen om er anders naar te kijken.
In Japan beoefenen ze de kunst van Kintsugi.
Een vaas die kapot is gevallen, wordt liefdevol weer heel gemaakt. Door de scherven zorgvuldig in elkaar te passen en weer te lijmen. Daarmee is de vaas niet hetzelfde en her en der ontbreekt vast wel een stukje.

Maar dat deert niet. De vaas is gebarsten maar dat is niet erg, het laat zien dat de vaas ‘geleefd’ heeft. En dat is mooi.
Met goud worden de scheuren zorgvuldig geschilderd en bedekt. De plekjes waar iets ontbreekt opgevuld met puur goud.

En zo wordt de vaas in een liefdevol en aandachtig proces met veel geduld weer heel gemaakt.
Niet meer precies zoals zij was, de littekens mogen zichtbaar zijn. De vaas is getekend door wat zij heeft meegemaakt. Het goud accentueert zelfs de littekens.
En toch maken juist deze gouden littekens de vaas mooier dan ooit tevoren.

En zo is het ook als je borstkanker hebt gehad.
Je kan de scherven oprapen en weer aan elkaar passen. Daar is aandacht en liefde voor nodig. Het is een proces waarin ook pijn, verdriet en verlies een plek hebben, maar ook hoop en dankbaarheid.
Met een traan en een lach pas je de stukjes weer aan elkaar. Niet meer precies hetzelfde, dat kan niet. Wat je hebt meegemaakt heeft zijn sporen heeft achtergelaten, maar je hebt het geheeld.
Je hebt jezelf ‘gerepareerd’ met goud.

Je bent niet meer dezelfde vrouw van voor de diagnose. Je hebt een ingrijpende ervaring meegemaakt, maar je bent er weer, wijzer en rijker en daarmee nog mooier dan tevoren.

Hoe is het voor jou om dit te lezen? Herken je het, of geeft het je hoop als je het nu nog niet kan zien? Laat je het hieronder weten?