Gisteren reed ik in de auto naar Park Clingendael, om op ‘mijn’ bankje te genieten van de natuur en de rust.
Op de radio speelde een nummer van Acda en de Munnik, ‘Vandaag ben ik gaan lopen’.
Eén zin raakte mij: “Want waar ik heb gelopen, is van nu af aan een weg”. Misschien ken je dat wel, dat één zin opeens alles glashelder maakt.
Op mijn bankje in het bos bleef deze zin door mijn hoofd gaan. En ik realiseerde mij dat dit een hele belangrijke boodschap is, die ik met jullie wil delen.
Het lied gaat erover dat het zoveel beter voelt om in beweging te komen dan stil te blijven staan. Dat je beter bang kunt lopen dan helemaal niet in beweging zijn.
Je hoeft niet altijd te weten welke kant je op moet, je hoeft alleen maar te beginnen met lopen. En beginnen met lopen is niet meer dan een eerste stap nemen. En daarna weer een eerste stap en weer een eerste stap. Je hoeft niet te weten wat het einddoel is, je hoeft alleen maar steeds opnieuw een stap te nemen.
En zo is het ook als je borstkanker hebt gehad. Na je behandelingen kom je tot stilstand. De trein stopt en je stapt uit op een onbekend station. Je lichaam is moe, je emoties vliegen alle kanten op, je piekert wat af en je hebt geen idee hoe je verder moet. Het kan voelen als totale verwarring. Of zoals één van mijn cliënten het uitdrukte: “wat nu?”.
Vaak willen wij eerst het einddoel zien, voordat we in beweging komen. Precies weten waar we naartoe gaan, wat we zullen tegenkomen onderweg en wanneer we er zullen zijn. Want dat geeft ons controle en overzicht en dat voelt veilig.
Maar zo werkt het niet. Als borstkanker ons iets heeft laten zien, is het dat wij over de écht belangrijke dingen in het leven geen controle hebben. Dat er veel onzeker is in het leven en dat dit iets is waar wij mee zullen moeten leren omgaan.
Als je eerst zekerheid wilt, zal je nooit in beweging komen. Je blijft hangen en je blik blijft gericht op het verleden, op hoe het ooit was.
Om in beweging te komen, hoef je niet te weten waar je naartoe gaat. Je hoeft maar één ding te doen en dat is beginnen met lopen. En lopen begint met één enkele stap.
Dat is spannend, misschien ben je bang en dat is logisch. Maar stil blijven staan is ook geen optie als je verder wilt, als je weer écht wilt leven.
Wij denken vaak dat de weg voor ons ligt, maar het is niet zo. De weg ligt achter je.
Voor je ligt steeds maar één enkele stap. En waar jij hebt gelopen, dáár ligt van nu af aan een weg.
Wat doet dit inzicht met jou? Laat je het hieronder weten?
Lieve Martha
Dit had ik precies nodig vandaag. Dank je wel. Wat een prachtig inzicht.
Ik voelde me zo rot en verdrietig vanmorgen toen ik wakker werd. Met het gevoel dat ik maar doelloos rond liep. Dat het maar niet lukt om alles weer op de rit te krijgen, de juiste weg te vinden nu een jaar na de diagnose en met een borstamputatie en hormoontherapie in mijn rugzak erbij.
Ik besef nu dat het niet doelloos rondlopen is, maar ik maak gewoon stappen. Zonder te weten waar ik naar toe ga. En dat is prima.
Zolang ik maar in beweging blijf, en dat ben ik.
Veel liefs, Sandra
Lieve Sandra,
Dank je wel voor je bericht, wat je schrijft raakt mij enorm. Neem alle tijd. Je maakt echt stappen en je zal straks zien dat elke stap waardevol is geweest. Blijf steeds weer die ene stap zetten en wees lief voor jezelf. Je bent moedig en dapper onderweg.
Liefs, Martha