Ik ben bang dat het teveel wordt

“Ik ben bang dat het teveel wordt”, zegt zij. Ze kijkt mij via het scherm zorgelijk aan.

Ze heeft zojuist gezegd dat ze mijn online programma niet gaat doen, omdat ze al zo veel aan haar hoofd heeft.
Begonnen met re-integreren, het huishouden en het gezin. Ze loopt op haar tenen en trekt het maar amper. Eerst even in rustig vaarwater komen en dan zal ze nog eens kijken.

Niet dat ze het fijn vindt zoals het nu gaat. Ze wordt ‘s morgens al moe wakker en ziet op tegen de dag. Als ze die paar uurtjes gewerkt heeft, is ze de rest van de dag kapot en ze raakt gestrest bij de gedachte dat er volgens het opbouwschema straks twee uur bijkomt. Ze redt dit al niet. Ze heeft een vol hoofd en alles is te veel. Ze valt uit tegen de kinderen, als ze niet meteen doen wat zij vraagt. Ze geeft haar man een snauw als hij nog niet heeft gekookt als zij thuiskomt. Ze hoort zichzelf en voelt zich meteen weer zo schuldig, want ze hebben al zoveel meegemaakt. Ze baalt van zichzelf, want zo was ze nooit en zo wil ze ook niet zijn.
Waar is die vrolijke en energieke vrouw gebleven die zo intens kon genieten?

Ik voel haar struggle en mijn hart breekt voor haar. Niet omdat ik per se dat programma wil verkopen, maar omdat ik zie dat zij zichzelf tekortdoet. En niet alleen zichzelf ook haar gezin.

Ze houdt zichzelf voor de gek met de gedachte dat het mettertijd vanzelf wel beter zal gaan. En natuurlijk doet de tijd wel iets, maar niet alles. Maar als iets mij na borstkanker duidelijk is geworden, is het dat geen dag, geen uur, geen minuut terugkomt. Voorbij is voorbij.

Zij is niet de enige. Ik hoor dit argument zo vaak. Het is de grootste vergissing, die je kunt maken en er ligt een denkfout aan ten grondslag.
Want stel je eens voor: als het dak lekt, bel je dan de loodgieter of laat je dat nog maar even zitten omdat je agenda zo vol is? Ik zou het wel weten.

Als je klaar bent met je behandelingen, lekt het dak nog.
Je bent kapot, je trekt het bijna niet omdat je lichaam nog aan het herstellen is. Je kan zomaar opeens een huilbui hebben, je gedachten malen en je hoofd zit vol watten. Als je in de spiegel kijkt, zie je een vrouw met doffe ogen die je amper herkent.
Je ploetert, je tobt en je struikelt. Je piekert en verlangt naar rust en gewoon weer blij zijn.
En al dat geploeter kost bakken met energie. Energie die je toch al niet had.

Vraag je eens af wat maakt dat je er niet voor kiest om eerst je dak te repareren?
Om die vicieuze cirkel te doorbreken en twee uurtjes per week (dat is nog geen half uur per dag) vrij te maken om ruimte in je hoofd te krijgen, uit de maalstroom van emoties en gepieker te komen. Zodat niet alles meer teveel voor je is en je in de spiegel je ogen weer ziet stralen.
En je voor je gezin weer de vrouw en moeder kan zijn die hen zo van harte gunt.

Wat doet het met je om dit te lezen? Geeft het je nieuwe inzichten?
Laat je het hieronder weten?