Borstkanker is geen cadeau, maar wel een kans

Toen ik dit tegen haar zei, keek ze mij verbaasd en zelfs een beetje boos aan.
‘Hoe kun je dat nou zeggen’, zei ze verontwaardigd. Toch wilde ze graag horen waarom ik dit vind.

Borstkanker overkomt je. Op een dag krijg je de diagnose en verandert je wereld voorgoed.
Ja, je leest het goed, voorgoed. Want hierna zal het leven nooit meer hetzelfde zijn. Er is een leven vóór borstkanker en een leven ná borstkanker.

Als mensen dit zeggen dan bedoelen ze vaak dat het leven ná minder is.   
Dat je niet meer de ‘oude’ bent geworden. En dat klopt. Je wordt niet meer de oude, want je hebt iets meegemaakt dat je niet kunt uitwissen. Dat je verandert of je dat nu wilt of niet.

Maar wat als je dit niet als negatief zou zien, maar als een kans?
‘What doesn’t kill you, makes you stronger’. Het is bijna een tegeltjeswijsheid geworden. Maar als je het goed tot je door laten dringen dan zie je dat dit precies is waar het over gaat.

Mijn overtuiging is dat juist heftige schokkende ervaringen in je leven je helpen groeien.
En daarmee zal ik nooit ontkennen dat het pijnlijk is, verdrietig en beangstigend.
Dat je je afvraagt, hoe het leven ooit weer een beetje ‘normaal’ kan worden.

Ik weet het als geen ander. Want ik heb het zelf meegemaakt.
Er zijn dingen veranderd waar ik absoluut niet blij mee ben. Maar die ik wel heb geleerd te aanvaarden. Maar ik weet ook dat ik een groei heb doorgemaakt, die ik niet had willen missen.

Borstkanker raakt je in de kern. Het zet alles waar je zeker van was op losse schroeven. De vanzelfsprekendheid van je gezondheid, alle plannen en dromen over je toekomst.
Het confronteert je met de eindigheid van het leven. Je staat ‘naakt in de orkaan’, zoals Ramses Shaffy zo mooi zong. Er is niets meer om je achter te verschuilen.

Dat is kwetsbaar, maar tegelijkertijd krachtig. Want echt, alles wat je nodig hebt, zit in je.
En iets in jou weet dat. Weet dat er meer is, dat er nog zoveel in jou zit dat naar buiten wil.
Ook al weet je niet precies hoe en lijkt het nog heel ver weg.

En natuurlijk is dit niet het eerste waar je aan denkt als je borstkanker krijgt. Dat heeft tijd nodig. Daar gaan pijn, tranen en verdriet overheen. Maar misschien helpt de wetenschap je dat hier sterker uit kunt komen.

Je hoeft het geen cadeau te noemen, dat is het ook niet. Het is wat gebeurde en waar je mee hebt te dealen. Maar het is aan jou om te kiezen wat je ermee wilt doen.
Want jij bepaalt wat je van je leven na borstkanker wilt maken.

Ze kijkt me aan en ik zie tranen in haar ogen.
Ze zegt: het is nu alleen nog maar verwarrend, moeilijk en verdrietig, maar ik voel wat je zegt. En ik hoop dat ik er over een paar jaar ook zo op kan terugkijken.

Hoe is het voor jou om dit te lezen? Is het herkenbaar of kun je er helemaal niets mee?
Laat je het hieronder weten?