Het wordt weer voorjaar.
Hoewel het nog koud is, lopen de bomen langzaam uit en beginnen de vogels hun nestjes te bouwen.
De natuur komt langzaam weer tot leven.
Deze tijd laat mij altijd voelen hoe weinig we eigenlijk begrijpen van het leven.
Want hoe gebeurt dit? Hoe wonderbaarlijk is het dat elk jaar opnieuw volgens dezelfde wetmatigheid de natuur weer zichtbaar tot leven komt.
Misschien zeg je dan ‘dat is toch natuurlijk?’.
En dat is zo, het is natuurlijk. Maar heb je er wel eens bij stilgestaan hoe ingenieus en hoe mysterieus ‘natuurlijk’ is.
Als ik om deze tijd van het jaar in het bos wandel dan verwonder ik mij.
En ik ben me er extra van bewust dat ik zelf maar zo’n piepklein puntje in het grote geheel ben.
Als ik mij voorstel hoe klein ik ben in ons zonnestelsel, of sterker nog als onderdeel van die miljarden sterrenstelsels die ons heelal telt.
Dan kan ik mij niet eens voorstellen hoe ik mij als mens daartoe verhoud.
Dit klinkt misschien als een vaag verhaal, maar het helpt mij relativeren.
Het laat me zien dat er zoveel dingen zijn die wij met ons hoofd niet kunnen begrijpen. Die maken dat ik in veel gevallen de ‘waarom’ vraag niet eens meer stel.
Het helpt mij eraan herinneren dat ik niet het middelpunt van het heelal ben.
En het maakt dat ik met meer afstand kan kijken naar mijn gedachten, zorgen en ander gedoe.
Want ook bij mij gaat niet alles van een leien dakje en ik ben zeker niet altijd ‘zen’.
Het is geruststellend om te voelen dat het leven gewoon doorgaat.
Dat na de winter altijd weer de lente komt, hoe streng die winter ook was. Te weten dat tijdens die winter de lente al onzichtbaar wordt voorbereid, ook al voelt het donker, doods en koud.
En dit is precies zo voor alles wat je in het leven meemaakt. Ook moeilijke tijden gaan voorbij en altijd komt het moment dat het lichter wordt. This too shall pass.
Borstkanker heeft mij geleerd om veel meer die pure ervaring van het leven te voelen.
Want opeens realiseerde ik mij dat ik het leven nooit zal kunnen begrijpen.
Want hoe kun je ooit begrijpen wat voor ons denken te groots is om te vatten?
En soms gaan we zo op in de waan van alledag en is er zoveel dat ons bezighoudt.
Rennen we van hot naar her en draaien onze gedachten overuren.
Dat maakt het lastig om in contact te blijven met de pure ervaring van leven.
Dat is voor mij niet anders dan voor jou.
Maar ik heb er iets op gevonden en die tip deel ik graag met jou.
Zet een timertje in je telefoon op een uur (daar heb je handige apps voor).
Als het afgaat haal je twee keer heel bewust adem, want je adem is je verbinding met het leven.
Als het afgaat, adem je bewust in en uit. Daarna neem je een korte adempauze voordat je opnieuw inademt.
Die korte pauze onderbreekt alles waar je mee bezig bent en brengt je weer in contact met de rust, de stilte en het leven zelf.
Heb jij ook wel eens van die dagen dat je het gevoel hebt dat het maar niet lichter wordt? Dat je blijft hangen en slecht in je vel zit? Dat het je niet lukt om te dealen met de uitdagingen die je tegenkomt? Laat mij met je meekijken. Dan geef ik je in een gratis online gesprek een aantal goede inzichten en tips, zodat ook jij weer van het leven kan gaan genieten.
Klik op de gele button om je aan te melden.
