De vrouwen die bij mij komen voor coaching zijn zonder uitzondering bikkels.
Ze beginnen met uitleggen dat “praten met iemand” eigenlijk niets voor hen is.
Dat ze dit nog nooit nodig hebben gehad, maar nu toch over de drempel zijn gestapt.
Omdat ze zich geen raad meer weten met zichzelf.
Ze weer willen leven in plaats van óverleven en ze komen er zelf niet uit.
En ik begrijp het volkomen.
Ik ben er ook zo één die het altijd zelf wel oplost.
Volgens mijn moeder waren één van de eerste dingen die ik zei “zelf doen”.
En dat is ook wat we later vaak krijgen voorgespiegeld als wenselijk.
We zijn sterk, we lossen het wel op en we zijn vooral zelfredzaam.
We doppen onze eigen boontjes.
En wat kan dat dan tegenvallen als je borstkanker hebt gehad.
Als je wereld op zijn grondvesten heeft staan schudden als nooit tevoren.
Als je geconfronteerd bent met je sterfelijkheid.
Als je wordt overvallen door emoties, terwijl je die vroeger toch zo goed onder controle had.
Als je niet weet hoe je moet omgaan met je veranderde fysieke mogelijkheden.
En als je je af blijft vragen of het leven dat je tot nog toe leefde wel is wat je eigenlijk wilt.
Als je na je behandelingen achterblijft met als enige vraag: ‘Wat nu en hoe nu?’.
Misschien doe je alsof er niets gebeurd is.
Pak je zo snel mogelijk je werk en alle andere dingen eromheen weer op.
Wil je in eerste instantie niet voelen dat er iets knaagt.
Tot het moment dat je er niet meer omheen kunt omdat het niet meer gaat.
Misschien heb jij direct al het gevoel dat dít het moment is om het roer om te gooien.
Maar weet je niet hoe en in welke richting.
En wat doe je dan?
Blijf je in je eentje modderen?
Spreek je jezelf streng toe dat je gewoon moet doorzetten?
Kruip je in een hoekje, overgeleverd aan de omstandigheden en de grillen van het leven?
Bedenk eens hoeveel kostbare tijd je daarmee verspilt.
Of zet je de stap en zoek je iemand die jou net dat zetje kan geven dat je nodig hebt.
Die begrijpt waar je staat, naar je luistert en je de spiegel voorhoudt.
Want soms betekent regie nemen juist dat je het niet alleen doet, maar dat je hulp vraagt.
Een moedige stap die getuigt van daadkracht.
Al die prachtige vrouwen komen aarzelend, soms zelfs sceptisch binnen.
Als ze weggaan zijn ze blij dat ze zichzelf dit hebben gegund.
Dit was wat twee van hen schreven:
“Ik was van te voren sceptisch wat praten met een “vreemde” met mij zou doen. Tijdens (en nu na afloop van alle sessies) kwam ik erachter dat het heel prettig was mijn hart te luchten, ervaringen te delen, te spiegelen met iemand die wist waar ik het over had.”
“Ik ga het ziekenhuis aanbevelen om standaard aan het eind van de behandeling de patiënt voor te leggen dat er goede coaches zijn voor vrouwen met borstkanker.”
Ook zij hadden een drempel, maar ze ontdekten al snel dat je samen verder komt.
Wil je hier meer over weten, kijk dan eens op HIER (inclusief eventuele mogelijkheden om het traject geheel of gedeeltelijk te laten vergoeden):
Ben je ook zo iemand die denkt dat ze het altijd alleen moet doen? Heeft dit bericht je aan het denken gezet? Wil je eens gratis en vrijblijvend een half uur met mij praten? Meld je dan aan voor een gratis gesprek van een half uur via Skype of gewoon telefonisch.
