Zelden heb ik twee woorden meegemaakt die zo’n heftige reactie oproepen als de woorden accepteren en aanvaarden.
Vaak worden ze opgevat als ‘de moed opgeven’, ‘berusten’, ‘je erbij neerleggen dat het nooit beter zal worden’.
Die woorden lijken alles stil te zetten, energieloos te maken.
Alsof jij jezelf vrijwillig veroordeelt tot de bodem van de put.
En toch is de eerste stap in het oppakken van je leven na borstkanker, erkennen dat je staat waar je op dat moment staat.
Met een lichaam dat nog niet hersteld is van de behandelingen, emoties die je zomaar kunnen overvallen.
Met al je verwardheid over hoe het nu verder moet.
Je vragen en onzekerheden.
Misschien verzet jij je met hand en tand tegen hoe het nu is.
Draait de film van hoe het eigenlijk ‘anders’ had moeten zijn, zich af in je hoofd.
Vergelijk jij je gedroomde werkelijkheid met hoe het nu is.
Stormt het in je, omdat het niet eerlijk voelt.
Had jij je alles zo anders, zo veel mooier voorgesteld.
Is dit absoluut niet wat je van het leven had verwacht.
Misschien kun je met mij mee voelen dat dit veel van je aandacht opslorpt.
Dat je hoofd koortsachtig bezig is met wat er niet meer is.
Dat je daardoor geen oog kunt hebben voor wat er wél is.
Aanvaarden betekent letterlijk aannemen, ontvangen.
Zeggen: ‘Oké, dit stond niet op mijn verlanglijstje, maar het is op mijn pad gekomen, dus ik heb er mee te dealen’
Als je vecht met wat er nu is verlies je het altijd.
Je raakt de regie over je leven kwijt en je voelt je onmachtig.
Achteromkijken, vergelijken en toetsen aan wat je had verwacht, maken je krachteloos.
De situatie zoals die nu is als uitgangspunt nemen, aanvaarden, aannemen en ontvangen geven je ruimte.
Maken je sterk om van daaruit keuzes te maken.
Aanvaarden is niet stilstaan.
Dat is het grootste misverstand.
Integendeel, aanvaarden geeft ruimte.
Omdat je stopt met verzet tegen hoe het is.
Je richt je niet langer op wat er niet meer is.
Maar je neemt het leven zoals het komt.
In die ruimte is leven, zindert het van mogelijkheden.
Leg ze niet langs de lat van vergelijking met hoe het vroeger was.
Maar kijk ernaar met nieuwe ogen, met de openheid en ontvankelijkheid van een kind.
En ja, het kan ook pijn doen, soms zelfs veel.
Maar door je tranen heen ga je uiteindelijk zien wat er nu is, in dit moment.
Dat liefdevolle gebaar, de lach van een dierbare, de eerste krokussen, de voorzichtige knopjes aan de bloesembomen.
Dan kom je uit je malende hoofd en gaat je hart weer open.
En daar zal het leven jou weer vinden.
Vind jij het lastig om niet steeds achterom te kijken en perspectief te zien? Ben je boos en verdrietig over wat je is overkomen. Of worstel jij met andere dingen die je tegenkomt in je leven na borstkanker? Ik help je graag met tips en inzichten die jou een stukje verder kunnen brengen naar een mooi leven na borstkanker.
Als je dit wilt, meld je dan aan voor een gratis gesprek via Skype of WhatsApp bellen door op de knop te klikken.
