Verzet tegen dat wat er op dit moment is.
Dit is één van de dingen, die ik regelmatig bij mezelf zie.
Al ben ik er nog zo alert op.
Het sluipt er zo gemakkelijk in.
Mijn verzet heeft allerlei vermommingen.
Ik kan het ervaren als een fysieke verkramping, die mijn schouders en nek verstijft.
Het kan ook een maalstroom van gedachten zijn, over hoe het wél zou moeten zijn.
Of een innerlijke mopperpot, die zeurt over de kleinste dingen.
Het kan een kokende onrust zijn of een vaag onbestemd gevoel van onvrede.
Verzet kost energie, heel veel energie.
Het maakt dat alles moeizaam gaat.
Dat ik mijzelf blokkeer en dat alles stagneert.
Dat ik gas probeer te geven, met de handrem erop.
Dat ik overal ben, behalve in mijn leven op dit moment.
Als ik mij verzet betekent dit dat ik vind dat het eigenlijk anders zou moeten zijn.
Anders dan dat het nu is.
Dat ik vind dat hoe het nu is niet goed genoeg is.
Dit komt voort vanuit een idee hoe het zou moeten zijn.
Mijn onvrede is er omdat de situatie zoals die nu is, daaraan niet voldoet.
Herken je dit?
Vind je hoe je leven na kanker nu is, niet “goed genoeg”?
Wil je dat het weer wordt zoals het was?
En kun je met me meevoelen hoe dit je blokkeert?
Hoe het je verkrampt?
Hoe je een tunnelvisie krijgt, een focus op wat er níet is, in plaats van een open blik?
Gelukkig komt er altijd weer een moment waarop ik zie wat ik doe.
En dat moment komt steeds sneller, want oefening baart kunst.
Dan kan ik het verzet zien voor wat het is.
Een wanhopige poging om te ontsnappen aan de realiteit van dit moment.
Een manier om controle te hebben over mijn leven.
Een controle die ik niet heb en ook nooit zal krijgen.
Dat besef brengt mij terug in dit moment.
Dit moment precies zoals het nu is.
Niet mooier, niet lelijker en niet anders.
Niet om het hoofd te laten hangen, te berusten of op te geven.
Maar juist om van daaruit ontspanning en ruimte te ervaren.
Om met een open en creatieve blik te zien wat er mogelijk is.
Niet omdat ik vind dat het anders moet, maar omdat ik vrij ben.
Vrij om mijn leven te verkennen en daarin af te tasten wat er mogelijk is.
Stoppen met verzet geeft ruimte.
De situatie zoals die nu is als uitgangspunt nemen, elke dag weer, opent de wereld voor je.
Want zodra je aandacht niet meer gericht is op dat wat je níet wilt, is er ruimte om te zien wat er nu wel ís.
Elke keer dat ik mij bewust word van verzet neem ik even de tijd.
Ga ik zitten om te voelen.
Te voelen waar ik het verzet in mijn lichaam ervaar, welke gedachten erbij horen.
Ik kijk ernaar in zachtheid, omdat ik weet dat het mij wil beschermen.
Beschermen tegen de werkelijkheid van dit moment, die letterlijk en figuurlijk pijn kan doen.
Dan ervaar ik ontspanning en ruimte.
Ruimte waarin alles is besloten, ook de pijn.
Ruimte in mijn lichaam, in mijn emoties en in mijn denken.
Dan gaat mijn hart open en kan ik het leven in mij voelen.
Kan ik ontroerd raken door het licht op het zachte voorjaarsgroen.
Ben ik mij zo bewust van het cadeau van dit moment.
Want alleen nu, in dit moment, is het leven écht.
Heb je dit ook wel eens? Vind het soms lastig om je verzet te herkennen en op te geven? Zou je graag willen dat ik je helpen om duidelijk te krijgen wat voor jou de grootste uitdaging is in je leven na (borst) kanker? Meld je dan aan voor een gratis gesprek, via Skype, FaceTime of WhatsApp bellen. Ik geef je direct een aantal goede handvaten om je leven ook écht te leven.
